NL
Testbeelden
Rik De Boe vormt samen met Peter Morrens de kunstenaarstandem van de Voorkamer in Lier die voortreffelijke tentoonstellingen samenstelt, op een associatieve, organisch groeiende manier.
De publicatie van zijn boek ‘Testbeelden” door het experimentele kunstencentrum Croxhapox in Gent, waar hij vorig jaar grote houtskooltekeningen exposeerde, lijkt op dezelfde wijze tot stand gekomen. Het boek is gebruikt als een volwaardig kunstmedium, een expositie op zich. Met bijdragen van de kunstenaars Wouter Coolens en Johan De Wilde is het nog meer een kunstenaarsboek, helemaal in zwart-wit. Tekeningen van de jongste vier jaar, grotendeels met houtskool en soms met inkt, zijn klein afgedrukt op het witte blad. De gevoeligheid en de nuances gaan enigszins verloren, maar je krijgt zoveel meer. Rik De Boe heeft oude familiefoto”s ingelast, vaak gelukzalige momenten in de huiskamer of op vakantie.
Het begint met de woonkamer uit zijn jeugd met een oplichtend televisietoestel en een schilderij, een bloemstuk dat later terugkomt in een recente tekening. Deze kunst gaat over herinneringen, de associatiestroom van het geheugen. Hij tekent variaties op testbeelden van de televisie, een viewmaster, een man met een verrekijker, handen op een pianoklavier, lege ontwikkelingsbaden voor foto’s, een opengemaakte videocassette, close-ups van zonneblinden.
Dikwijis zijn het beelden die de belofte van een beeld inhouden, een massa beelden zelfs. Er sluipt een zekere ’tristesse” in, het is sec en toch raadselachtig, het is wat onheilspellend en het kan frustrerend zijn voor de toeschouwer die het moet stellen met televisietestbeelden of een kijktoestel. Ergens lijkt het ook een test hoe beelden ontstaan en voortleven in de herinnering. Het boek telt 158 pagina’s, en daar zit geregeld een blanco passage tussen. Wouter Coolens stak er kleine papiertjes in, losse prints van krantenfoto’s. Je herkent Kim De Gelder en bij een echtpaar in strandstoelen vind je een weerbericht met veel regen. Helemaal achteraan is de tekst afgedrukt van Johan De Wilde. ‘Rik, we staan op de hemelkaart!”, roept hij uit. Dan volgt een gedachtestroom over de tijd die onherstelbaar vliegt, ‘De tramrace” van de Nederlandse schrijver EB.Hotz, Mondriaan die van dansen hield, de witte viekken en vlakken die hij interpreteert als blinde vlekken in het collectieve geheugen en tekeningen die hem doen denken aan ‘Rear Window’ van Hitchcock. Zo krijg je nog meer associatiestromen die het eigen associatievermogen prikkelen.
Christine Vuegen
DE
Rik De Boe “Testbeelden” oder Wie verhält sich das Rätsel zur Lösung?
von Erika Underwood
Das Testbild ist ein Begriff aus der Zeit, als nach dem Ende des Fernsehprogramms – als es noch einen Programmschluss gab und zwei bis drei staatliche Sender – eine Art Raster in unterschiedlichen Graustufen (später in Farbe) auf dem Bildschirm erschien, begleitet meist von einem unangenehmen Brummton.
“Testbeelden” ist sicher eins der eigenwilligsten und schönsten Bücher seiner Art:
Kein Ausstellungskatalog, kein Werkverzeichnis, in schlichtem Schwarzweiss ohne jegliche Effekte produziert, kompiliert aus auch im Original schwarz-weissen Zeichnungen de Boes sowie teils als Papierschnitzel lose zwischen die Seiten gefügten, teils in die Seitenfolge integrierten Allerweltsfotos: Berichterstattung, “Vermischte Meldungen”, Dokumente von Kripo und Versicherungsagenturen, Urlaubs- und Familienfotos, Kinovor- und abspänne etc. Auf den Buchseiten Zeichnungen von verschlossenen Jalousien, Sehhilfen aller Art, schauenden und blickenden Personen, scheinbar beliebigen Gegenständen, dazwischen einfach Leerstellen.
Man kann hin- und herblättern, die Schnipsel herausnehmen, schauen, ob sie in eine andere Reihenfolge passen, versuchen, herauszufinden, wen oder was die Figuren sehen oder betrachten: aus dem Buch heraus? hinein? auf einen der Gegenstände? auf die Schnipsel? und wo ist der “Point of Reference”? , ein Inventar der Objekte erstellen, Teststreifen vergleichen und versuchen, Zusammenhänge zu finden: Wie verhält sich der Klebstreifenhalter zum Fotoentwicklungsbad? Wer sind die Personen und ist ihre Identität überhaupt von Belang?
Statt eines kunstkritischen Aufsatzes enthält das Buch einen souveränen Essai von De Boes Künstlerfreund Johan De Wilde – keine Interpretationshilfe wird aufgedrängt, keine Entschlüsselung der Kryptogramme geboten.
Es gilt das von Ilse Ermen in Form einer Fragestellung geprägte Motto: Wie verhält sich das Rätsel zur Lösung? Und die Antwort: Wir wissen es nicht.
EN
Rik De Boe “Testbeelden” or What is the relation between the riddle and its solution?
By Erika Underwood
The testpattern (Dutch “testbeeld”) is a term out the times when, after the end of the program – when the programs still had an end and there were all together two or three official broadcasting companies – a pattern in different scales of gray, later in color, appeared, accompanied by an unpleasant sound.
“Testbeelden” is certainly one of the most particular and most beautiful books of its genre: not an exhibition catalogue, and not a catalogue raisonné, in simple black and white without special effects, compiled out of Rik De Boes originally black and white drawings on one hand and a all kind of every day photos on the other hand, put loosely between the pages as paper snippets or integrated in the book: reporting, trivia, police or assurance documents, movie trailers, family albums. On the book pages – drawings of closed blinds, all kinds of seing aids, persons looking or gazing, seemingly random objects, in between – empty spaces.
You can browse back and forth, take out the snippets, look if they still in another order, try to find out what or who the figures are looking at – outside the book? inside the book? towards the snippets? and where is the point of reference? , make an inventory of the objects, compare testpatterns and try to find contexts: Whats the relation between the scotch tape bracket and the photo developping basin? Who are the persons and is their identity of any importance?
Instead of an art critic’s article the book contains a competent essay of De Boe artist friend Johan De Wilde, so there is no interpretation aid imposed and no deciphering of the cryptograms offered.
The motto pointed out by Ilse Ermen as a question takes effect: “What is the relation between the riddle and its solution?” And the answer: we don’t know.